Γιατί να ψηφίσω θα μου πείτε… Γιατί πιστεύω ότι αποχή, άκυρο κλπ ενισχύει την διαμεσολάβηση και την ιδέα ότι πολιτική κάνουν «κάποιοι» και όχι «εμείς» και μάλιστα κυρίως «κάποιοι» που βρίσκονται στο κοινοβούλιο. Η πολιτική είναι στα grassroots, που λένε και οι αγγλοσάξονες. Δεν ξέρω αν το προσωπικό είναι 100% πολιτικό αλλά θα του έδινα ένα 85% εγώ. Αντιφατικό θα μου πεί κανείς αυτό που λες. Νομίζω πως όχι όταν η ίδια η πραγματικότητα είναι λίγο αμείλικτη και αυτή τη στιγμή η πραγματικότητα δίνει 5% στον Καρατζαφέρη, με τους χρυσαυγίτες υποψήφιους και όσο χρειάζεται η δράση σε κοινωνικό επίπεδο εναντίον των φασισταριών, άλλο τόσο χρειάζεται και στο κοινοβούλιο. Και τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Αρκεί να υπάρχει δίοδος επικοινωνίας μεταξύ των δύο αυτών συστημάτων και τα κόμματα να τροφοδοτούνται από την καθημερινή, άγνωστη πολιτική δραστηριοποίηση.
Γιατί αριστερά; Για το γαμώτο. Όχι για αυτά που διεκδικεί και καταγγέλει. Θα την ψηφίσω γιατί έτσι. Γιατί τη βρίζουν όλοι. Γιατί δέχεται τρελή κριτική, κακή κριτική. Ενώ όλα τα άλλα κόμματα και πολιτικές τα έχουν κάνει τόσο καλά όλο αυτό το διάστημα που εντάξει, ας ξαναβγούνε ρε γαμώτο, ας τους ξαναψηφίσουμε. Ή κι αν δεν τα έχουν κάνει, εντάξει κάπως τη βγάζουμε μέχρι τώρα, πού να ασχολούμαστε; Γιατί όλη αυτή η λυσσασμένη κριτική, όταν δεν προέρχεται από ΜΜΕ και πρετεντέρηδες, marfin και bobis vovos που προφανώς θα την έκαναν, σημαίνει έχω τη λογική του «σωτήρα», τον περιμένω να με σώσει. Εδώ από ένα χώρο εργασίας όταν φεύγει ένας συνδικαλιστής, είτε εθελοντικά είτε επειδή απολύεται, ο υπόλοιπος κόσμος είτε τον βρίζει είτε κλαίει για την απώλεια, γιατί έχει μάθει να διεκδικεί κάποιος άλλος για πάρτυ του.. Έτσι κάνουμε σε όλα τα επίπεδα. Γαμοσταυρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί μας φταίει ο Τσίπρας, μας φταίει ο Αλαβάνος, μας φταίει ο Κοροβέσης. Κάτσε ρε μάγγα… συμμετείχες εσύ πουθενά σε όλα αυτά; Έβρισες τον Τσίπρα όταν έπρεπε, ασχολήθηκες με κάποιο θέμα του κοινωνικού σου χώρου, της δουλειάς σου, κάποιο πρόβλημα της γειτονιάς σου, οργανώθηκες ποτέ, συμμετείχες σε κάποια συλλογική διαδικασία; Υπάρχει και αυτή η ιδέα από τον 19ο αιώνα ήδη, ιδέα που καλλιεργήθηκε τόσο σε αριστερούς όσο και σε αναρχικούς χώρους για την εικόνα του αγνού, ταγμένου και αμόλυντου αγωνιστή, κάποιου υπέρκοσμου όντος, με μούσια και μάυρα ρούχα και τσιμπούκι ίσως, που κάποια μέρα θα έρθει νικητής στο χωριό και θα φέρει τα χαρμόσυνα νέα. Και θα τον γουστάρουν και οι κοπέλες. Αμήν. Ε καιρός να τη γκρεμίσουμε, γιατί είναι χριστιανική, παρωχημένη, ακατάλληλη και επικίνδυνη. Και η κριτική από τα αριστερά της αριστεράς είναι συχνά πολύ γοητευτική αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται από μειωμένη δράση και μάλιστα υπό μορφή πυροτεχνήματος. Θαυμάζω την ορμή και την ετοιμότητα του αναρχικού κόσμου αλλά άλλο τόσο βρίσκω ανούσια, αντικοινωνική και περιχαρακωμένη την πρακτική του. Σκάει και χάνεται σαν τη μολότωφ. Όλο κράζει την αριστερά ότι πάει να οικειοποιηθεί τους αγώνες των ανθρώπων για κοινοβουλευτικούς σκοπούς, για ψήφους, ενώ αυτοί οι τύποι είναι τόσο ανοιχτοί που μπορεί να σου γυρίσουν και το άλλο μάγουλο αν κάποιος «κοινός» θνητός τους χαστούκιζε. Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί σε κατάληψη στεκιού σε πανεπιστήμιο. Συνήθως γίνεται από αναρχικούς, αν όχι πάντα. Ε δεν τολμάς να μπεις, σας το υπογράφω. Σε στραβοκοιτάει κάποιος με το που πατάς το πόδι σου στην πόρτα, αυτό ο κατά τα άλλα άνετος, ανοιχτός τύπος που δεν οικειοποιείται τίποτα από τους κοινωνικούς χώρους. Είναι λίγο αντιφατικό , λίγο δεν το καταλαβαίνω, σαν τις αφίσες των αναρχικών, θέλεις αποκρυπτογράφηση. Καλά κι εσύ όλο εχθρούς βλέπεις, τα δικά σου τα χάλια δεν τα κοιτάς; Ε τα κοιτάω για αυτό καμιά φορά εύχομαι να μην μπει το κόμμα που θα ψηφίσω καν στη βουλή.
